CNBLUE Poland

Jonghyun: Widziałem jedynie zdjęcia i przeczytałem w jakimś artykule, że wspomniał w nim, że członkowie CN Blue obserwują wzajemnie swoje poczynania.

Jonghyun: Nie jest mi do twarzy w czapkach, dlatego kiedy już muszę założyć jakieś nakrycie głowy, wybieram zwykłą czapkę albo tam o’shanter. W rzeczywistości jednak noszę je od czasu, gdy zobaczyłem w takiej Kimurę Takuyę w dramie Sora Kara Furu Ichioku No Hoshi (A Hundred Million Stars Raining From the Sky). Wyglądał naprawdę przystojnie.

Jonghyun: A kto go nie lubi? On jest przystojny, nawet z męskiego punktu widzenia. Po tym jako zobaczyłem go w tam o ‘shanterze, postanowiłem również założyć coś takiego i okazało się, że wyglądam lepiej, niż przypuszczałem. Jednak nie wiedzieć czemu, reakcje ludzi wokół mnie nie były zbyt pochlebne.

Jonghyun: Na początku się tym przejmowałem, ale później po prostu to zignorowałem. (śmiech)

Jonghyun: Szczerze mówiąc, tak. Ich opinie były niekiedy nazbyt szczere.

Jonghyun: Nic na to nie poradzę. W końcu dopiero niedawno zacząłem swoją przygodę z aktorstwem. Muszę jednak powiedzieć, że według mnie Minhyuk jest wyśmienitym aktorem.

Jonghyun: Nie spodziewałem się tego. Wtedy byłem skupiony na muzyce i zdeterminowany, by na razie nie zabierać się za aktorstwo. W tej kwestii muzycy bywają bardzo uparci, a już szczególnie gitarzyści. W miarę upływu czasu, zrozumiałem jednak, że można tworzyć muzykę i jednocześnie zajmować się aktorstwem.

Jonghyun: Na początku sądziłem, że to nie będzie zbyt trudne, bo w końcu grany przeze mnie bohater był w tym samym wieku, co ja i również zajmował się muzyką. Zawsze byłem przekonany, że zarówno muzyka jak i film są formami sztuki wyrażającymi pewne uczucia, jednak posiadającymi inny „język”. Porwałem się na aktorstwo i od razu zostałem sprowadzony na ziemię, ponieważ różnica pomiędzy tymi „językami” jest naprawdę duża.

Jonghyun: Muszę powiedzieć, że nigdy nie dałem nikomu kwiatów. W przeszłości bowiem, moja starsza siostra, po tym jak sama dostała bukiet, powiedziała mi: „Jonghyun, nigdy nie dawaj dziewczynie kwiatów w prezencie!”.

Jonghyun: Nie, wcale. Po prostu nie jestem typem faceta, który świętuje specjalne okazje. To nie w moim stylu.

Jonghyun: Dokładnie!

Jonghyun: Tylko trochę? Ale bez rewelacji. Może to dlatego, że po ukończeniu gimnazjum , wstąpiłem do liceum, które owszem było szkołą koedukacyjną, ale klasy i tak były podzielone według płci.

Jonghyun: Tak, rzeczywiście tak było. W liceum przeżyłem wiele ekscytujących chwil. I to dosłownie!

Jonghyun: Kiedy byłem w pierwszej klasie, został reaktywowany szkolny klub judo i szukali nowych członków. W tamtym okresie moje ciało było wręcz „wyjątkowe”, więc to był dobry sposób na to, by poprawić swoją kondycję. Byłem szczupły i bardzo wysoki. Obecnie mam tyle samo wzrostu, ile miałem w wieku 16 lat. W każdym bądź razie, nauczyciel zachęcał mnie, żebym do nich dołączył i potraktował to jak dobrą zabawę. Zacząłem uczestniczyć w zajęciach i wkrótce okazało się, że to całkiem ciekawe. Zawsze lubiłem treningi. Nie mówię tego często, ale w młodości miałem 3 albo 4 stopień w Taekwondo. Później właśnie zacząłem swoją przygodę z judo i nie trwało długo, a otrzymałem złoty medal w rozgrywkach naszego miasta. Wtedy byłem tym naprawdę zafascynowany.

Jonghyun: To było tylko moje złudzenie. Wkrótce potem uświadomiłem sobie, że nie dojdę w tym zbyt daleko i na pewno nie stanę się najlepszym judokiem w kraju. Zrozumiałem, że będzie dla mnie lepiej, jeśli zajmę się czymś innym i nie będę już obracał się wśród sportowców, których umiejętności z pewnością były o wiele lepsze niż moje. Poszedłem więc na studia.
Gdy chodziłem do liceum, moje stopnie były dobre, pomimo tego, że udzielałem się również w sporcie. Na studiach natomiast nie mogłem się skoncentrować, więc nie szło mi zbyt dobrze. Doszedłem więc do wniosku, że przerwę naukę. Zapytałem wtedy rodziców, co powinienem zrobić, a oni odpowiedzieli mi: „Rób to, co uważasz za słuszne.”

Jonghyun: To bardzo otwarci ludzie. Nie musiałem opuszczać domu. Czułem żal, kiedy widziałem płaczących przyjaciół, którzy musieli się wyprowadzać . Moim rodzice powiedzieli mi: „Żyj tak jak chcesz, ale pamiętaj, że będziemy Cię utrzymywać jedynie do 20 roku życia.”

Jonghyun: Oczywiście, że tak. Zdarzało się, ale gdy teraz na mnie patrzą, mówią, że wyrosłem na dobrego człowieka, który sam pokierował swoim życiem. Cóż, są takie dwa zdarzenia, o których jednak nie mogę opowiedzieć. W każdym bądź razie, spędziłem w szkole naprawdę przyjemne chwile.

Jonghyun: Nadal tak jest, a ja naprawdę nienawidzę niepewnych rzeczy! Chcę robić to, w czym jestem najlepszy. Za każdym razem, kiedy czegoś się chwytałem, okazywało się, że są ludzie, którzy są w tym o wiele lepsi ode mnie. Sport, treningi wydawało się, że nie ma nic, w czym byłbym naprawdę dobry. Zacząłem się poważnie zastanawiać nad tym, co tak właściwie lubię robić. Wtedy często chodziłem do klubów karaoke, gdzie śpiewałem różne piosenki, a przede wszystkim cięgle słuchałem muzyki. Ostatecznie sam zająłem się komponowaniem i poszedłem do szkoły muzycznej. Podczas nauki śpiewu i gry na fortepianie, poznałem twórczość takich artystów jak na przykład Eric Clapton i wtedy pomyślałem, że to naprawdę imponujące, a zarazem bardzo trudne, aby śpiewać i jednocześnie grać na gitarze.

Jonghyun: To prawda! Myślę, że bez względu na to czy to mężczyzna czy kobieta, ostatecznie celem każdego jest przyciągnięcie uwagi płci przeciwnej. Można to potwierdzić faktem, że mężczyźni zawsze starają się być w czymś najlepsi, natomiast kobiety zawsze chcą wyglądać pięknie. Jak myślicie, dlaczego lubiłem śpiewać w klubach karaoke?

Jonghyun: Nie do końca z tego powodu, ale moją ulubioną piosenką jest utwór „Snow Flower’” - Park Hyo Shina.

Jonghyun: Lubię takie ckliwe utwory, jak na przykład „One Day” zespołu Position.

Jonghyun: Hahaha, ale byłem bardzo prostolinijnym facetem. Pochodziłem z wiejskich terenów. Chciałem tylko uciec nad morze i nurkować, gdy dopisze pogoda. „Chłopak morza”?

Jonghyun: W ogóle nie mam lęku przed aparatem. To dla mnie zabawne i bardzo przyjemne. Ale jeśli chodzi o kamerę, z tym jest trochę inaczej. Myślałem, że nie mam żadnej fobii, ale gdy rozpocząłem zdjęcia do dramy, zdałem sobie sprawę, że jest inaczej. Kiedy ruszyły nagrania, zacząłem szybciej oddychać i mimowolnie drętwiałem. (śmiech)

Jonghyun: Nie mam dostępu do Internetu. Oczywiście jestem tego bardzo ciekaw, jednak cokolwiek mówią ludzie, starałem się ze wszystkich sił i nawet jeśli teraz nie jestem zbyt dobrym aktorem, to może w przyszłości stanę się lepszym.

Jonghyun: Zdałem sobie z tego sprawę, już kiedy byłem mały. Gdy chodziłem do szkoły podstawowej, moi koledzy żartowali sobie ze mnie, mówiąc, że mam mieszaną krew. Ciągle powtarzali, że to niemożliwe, że jestem Koreańczykiem. Pewnego dnia wróciłem więc do domu i zapytałem rodziców: „Czy ja jestem mieszańcem?”. Zaprzeczyli i zapewnili mnie, że jestem w 100% koreańskim chłopcem.

Jonghyun: Mówienie w chłodny sposób? Moja ekspresja twarzy pozostawia wiele do życzenia. Trudno wyrazić różnorakie uczucia tylko za pomocą języka. A tym bardziej będąc serdeczną osobą, która sprawia wrażenie twardziela. To naprawdę ciężkie. Colin to mężczyzna, który wizualnie wydaje się bardzo oziębły, ale jego osobowość jest zupełnie inna.

Jonghyun: Podczas nagrywania nigdy nie czułam się, jakbym był Colinem.

Jonghyun: Starsi aktorzy mówią: „Aktorstwo nie czyni z ciebie innej osoby. Musisz być po prostu sobą.” albo „Jeśli stajesz się inna osobą, mężczyzna, którego grasz, to Ty, jednak nie zdajesz sobie z tego sprawy. To wcale nie jest inna osoba.”

Jonghyun: Dokładnie to miałem na myśli!

Jonghyun: Colin sprowadził 4 mężczyzn i owinął ich sobie wokół palca. On jest naprawdę nieprzewidywalnym facetem. Trudno zgadnąć, jaki będzie jego następny ruch.

Jonghyun: (Udaje kopnięcie) Myślę, że to było najlepsze.

Jonghyun: Tak. Jeden z moich przyjaciół powiedział, że jest jeden filmik, który robi furorę w Internecie. Wspomniał, że jego tytuł brzmi: „Colin’s foot acting. Pomyślałem wtedy: „A więc ludzie wypowiadają się niepochlebnie na temat mojej gry aktorskiej.” Sprawdziłem jednak w internecie i okazało się, że rzeczywiście chodzi o scenę, w której ratuję Mea Ri z toalety w klubie.

(przyp. tłum.: „foot acting” – w koreańskim znaczy „słaba gra aktorska”)

Jonghyun: Tak, rzeczywiście. Chciałbym w przyszłości zagrać w filmie akcji. Jestem przekonany, że kiedyś to zrobię.

Jonghyun: Tak! To by było świetne! Chciałbym zagrać postać w stylu Jasona Bourne’a.

Jonghyun: To scena, w której prowadziłem rozmowę telefoniczną z mamą. Rozmawiałem z nią po japońsku. Naprawdę czułem się rozczarowany. Uważałem, że japoński to moja specjalność, więc byłem pewny siebie. Ale kiedy się nad tym zastanowić, to nie jest takie oczywiste. Nawet jeśli cudzoziemcy płynnie mówią po koreańsku, to wcale nie znaczy, że ich gra aktorska zawsze jest dobra, gdy odgrywają sceny w naszym języku.

Jonghyun: W tej scenie było zbyt wiele powietrza w moich nozdrzach. Powiększyły się i rozwarły zbyt szeroko. (śmiech)

Jonghyun: Stałem się spokojniejszy niż przedtem. Zawsze byłem bardzo podekscytowany.

Jonghyun: Tak, może. Ale ja również zawsze lubiłem słuchać muzyki.

Jonghyun: Oczywiście zastanawiałem się, który z nich okaże się moim ojcem.

Jonghyun: Eh, jak mogę być do niego porównany.

Jonghyun: Nie to miałem na myśli. O dziwo można znaleźć podobieństwa pomiędzy mną a każdym z tej czwórki.

Jonghyun: Chciałbym, żeby na końcu wszyscy byli szczęśliwi.

Jonghyun: Przypuszczam, że… oh, nie wiem, trudno zgadnąć. Scenarzysta również musi mieć z tym problem.

Jonghyun: Tak, ale nigdy bym tego nie zdradził.

Jonghyun: Wystarczy obejrzeć odcinek, który zostanie wyemitowany w ten weekend (mówiąc to, naśladuje sposób mówienia Kim Do Jina).